turkce dil ailesi gokturkce lisan harf ozerk turk dilce turk akraba metinleri macar tatar mongol niphon evenki balbal kurgan yazıtlari gobeklitepe simgesel betimli okumak tetrukhu yelhes - 2

✔ araf 176 tetrükhü türkleştirmek yalın/ ek almamış mastar kelimenin yorumlanması söz konusu değil. terk etmek anlamına da gelebiliyor. tetrük kelimesinde varolan ''te harflerinden'' birinin eksik olmasıyla). burada karşılıksız bir döngü yok.
araf 176'da kelbi tetrükhü yelhes : lakinne hü ahlede ilel erdı : fakat o devamlandı e-doğru arza.
Fe meselühü ke meselil kelbi. Böylc misaliOnun TıpkıGibi misali kuduz

مَرَض - كَلَب (isim) = kuduz

كَلْب (isim) köpek كَلْب : حَيَوَانٌ نَابِحٌ

şiddetli hırs (sıfat) شَدِيدُ الحِرْص =كَلِب

doymaz,kuduruk -مُصَابٌ بِدَاءِ الكَلَب

كَلِبَ -(fiil)kudurmak-- أُصِيبَ بِدَاءِ الكَلَب

in tahmil ğaleyhi yelhes : tahammüllüğün üzerine nefesNefeseKalır

لَهَثَ; a (لَهْث, لُهَاث) köpek vb yorgunluk veya susuzluktan dilini çıkarmak; nefes nefese kalmak;

ev tetrükhü, yelhes : veya türkleştirsenOnu, NefesNefeseKalır. terkEtsenOnu NefesNefese Kalır.

terk kelimesi kullanımına bakıldığında, saffat 36. ayet pasajında ''...e-inna letariku alihetina / biz-mi terkEdeceğiz ilahlarımızı şeklinde cümle. tecvid kurallarının ve harekeleme sisteminin faydalı olduğunu savunmadım yalnız burada t,t,r,k تترك harfleinin tetrük okunmasında tarihi bir anektod olduğunu düşündüm. tetrük, terk kelimesinden bir harf fazladır. bu durum onu, terk anlamından daha yakın, türkleştirmek anlamında oldurur. Hint kaynaklarında Türk adı.

farukbeser asshabi-keh : araf 176. ayet pasajında olan tetrükhü kelimesini imcelerken, bu tetrükhü kelimesinin anlamında, türkleştirmek olduğunuda farkettim. dictionary sakhr yanlış kelime çevirisi yapmaz. çünkü daha cümle oluşturmadan, yalın/ ek almamış mastar kelimenin yorumlanması söz konusu değil. fakat terk etmek anlamına da gelebiliyor.(tetrük kelimesinde varolan ''te harflerinden'' birinin eksik olmasıyla). burada karşılıksız bir döngü yok.

A'raf 176 lev şi'na le rafeğnahü biha : dilseydik elbet terfiEderdikOnu onunla
Fe meselühü ke meselil kelb.i. : Böylc misaliOnun TıpkıGibi misali kuduz

مَرَض - كَلَب (isim) = kuduz

كَلْب (isim) köpek كَلْب : حَيَوَانٌ نَابِحٌ

şiddetli hırs (sıfat) شَدِيدُ الحِرْص =كَلِب

doymaz,kuduruk -مُصَابٌ بِدَاءِ الكَلَب

كَلِبَ -(fiil)kudurmak-- أُصِيبَ بِدَاءِ الكَلَب

in tahmil ğaleyhi yelhes : tahammüllüğün üzerine nefesNefese Kalır. لَهَثَ; a (لَهْث, لُهَاث) (köpek vb.) yorgunluk veya susuzluktan dilini çıkarmak; nefes nefese kalmak.
tetrükhü, yelhes : türkleştirsenOnu, NefesNefeseKalır. terkEtsenOnu NefesNefese kalır.

تَتَرَّكَ -fiil, Türkle‏mek أَصْبَحَ تُرْكِيًّا esbehe türkiyya veya esbeha türkiyye, türkiyeli bulunmak/ Türkiyeli olmak/ Türk gözükmek. terk kelimesi kullanımına bakıldığında, saffat 36. da ''...e-inna letariku alihetina / biz-mi terkEdeceğiz ilahlarımızı şeklinde cümledir. hiçbir zaman tecvid kurallarının ve harekeleme sisteminin faydalı olduğunu savunmadım. yalnız burada t,t,r,k تترك harfleinin tetrük okunmasında tarihi bir anektod olduğunu düşündüm. tetrük, terk kelimesinden bir harf fazladır. bu durum onu, terk anlamından daha yakın, türkleştirmek anlamında oldurur. Hint kaynaklarında Türk adı, Türükha veya Thrak şeklindedir. iran coğrafyasına gelince bu Türükha veya Thrak, Turak veya Türac şekline dönüşür. fakat bu isimler daha çok, özel isimlere adfen kullanılmış'dır. zaten bugünün tarihindeki Araplar Türklere, Türük veya Tetrük demezler. Tetrük adının Türk manasına olmayışının bir karşılaştırılması açısından bu önemlidir. çünkü Araf 176, Türk kelimesi, ek almayan mastar olmayıp, ettirgen fiil olmasının sebebiyle tetrükhü okunmasıyla TürklesenOnu / TürkleştirsenOnu şeklinde ettirgen fiil yapısıyla manalandırıldığında ''TerkEtsenOnu demekle beraber, TürklesenOnu'' şekline de uygun görünüyor. 620'li yıllarda Arabların Türk adını, nasıl telaffuz ettiklerini bulmak gerekecek, tam sağlam yorum için. heralde ne dediğim anlaşılmıştır. eminim solomon, sen anlamışsın'dır.

Türk Adı. Türk sözcüğü, tarihin en eski çağlarından beri kullanılıyordu ve belirli bir kavmin yada kavimler birliğinin adı olarak mevcuttu.Türkler'in köklü ve çok zengin bir tarihe ve kültüre sahip olması nedeniyle birçok bilim adamı "Türk" adının nereden geldiği hakkında araştırmalar yapmış, bu araştırmalar neticeside Türk adı ilk defa MÖ. XIV. yy'da "Tik" vveya "Tikler" adıyla geçmeye başlamıştır. Diğer bir görüşe göre ise Türk adı MÖ. XIV. yy'dan öncede varolduğudur. Zira Türk ırkının tarihi insanlığın tarihi kadar eskidir. Bu gerçeği kavmi ve milli mitolojilerde ve tarihi oluşumlarda izaheden eski kayıtlarda görmek mümkün olmaktadır.Türk ırkının çok eski olması nedeniyle Türk adının nerden geldiği hakkında birçok iddia ve görüşler ileriye sürmüşlerdir. Buna göre,

heredotos'un doğıu kavimleri arasında zikrettiği TARGİTAB lar.
iskit topraklarında doğdukları söylenen TYRKAE ler
tevratta adı geçen Togarma lar.
eski Hint kaynaklarında tesadüf edilen TURUKHA'lar veya THRAK lar
esiki Ön Asya çivili metinleride görülen TURUKKU lar.

çin 'de mö 1.yy'da TİK veya Dİ ler. türk kavimleri olarak gösterilmekte. iran menşeli Zend - Avesta rivayetleri ile İsrail menşeli Tevrat rivatetleride Nuh Peygamber'in torunu olan Yafes'in oğlu türk ile iran rivayetlerideki Feridun'un oğlu Türac soyu türk adını taşıyan ilk kavim olarak gösterilmek istenmiş. Avesta'da ebül Beşer den cemil ve oğu Ferdiun'dan bahsedilmektedir. Ferdidun ülkesi Salm, ırak ve Turak (Türk) adında 3 oğlu arasında pay etmiştir. Salma!a bugünkü İran ve havalisi, ırak'a bugünkü Irak ve havalisi Turak'a ise Orta Asya ve Çin havvalisi düşmüş. Feridun ölünce Irak, Salm'a saldırarak İran ve havalisini almış, daha sonra Turak'a saldırmıştır.

ırak, Turak'ı yenememiş, savaş bunların torunlarına uzanan dek senelerce sürmüştür. turak'ın torunu afrasyap, ırak torunun muncihir 'i mağlup ederek Ceyhun nehri sınır kabul edilen bir anlaşma yapmıştır. Bu tarihten sonra ceyhun nehri doğusunda turan, batısına iran denmiş. tevrat da nuh tufanından sonra Nuh peygamber dünyayı üç oğlu arasında pay etmiş. Yafes'e Orta Asya ve Çin ülkeleri düşmüş, yafes ölürken tahtını 8 oğullarından biri olan türk 'e bırakmış. Turak-Türk den iran-turan savaşlarından ve Alp Er Tunga ve Saka Kağa 'nından bahsedilmekte. mitoloji ve tarihi kayıtlar içerisinde yer alan Türk kelimeleriden Türk adının eski olduğu ortyaya çıkmakta. MÖ XIV. yy'da yer alna "Tik"ler ile dünyada mevcut olan medeniyetlerin en eskisi olan MÖ. VII. yy. da Orta Asya'da kurulan "Anav" medeniyeti de Türkler tarafından kurulmuştu. O halde Türkler MÖ. XIV. yy'da Tik'ler, MÖ. VII. yy'da Anavlar ,MÖ IV yy'da Saka ile tarih kayıtlarında yer almakta. türk kelimesinin yazılı olarak kullanılması ilk defa MÖ 1328 yılında Çin tarihide tu-kiu şeklinde görülmekte.

mö 1yy'da Roma'lı yazarlardan biri olan Pompeius Meala'nın Azak Denizi kuzeyinde yaşayan halktan Turcae olarak bahsetmesi ile ilk defa yazılı olarak karşılaşıyoruz. Türk adının tarih sahnesine çıkışı MS VI yy'da kurulan Köktürk ile olmuş. Orhun kitablerinde Türk adı türük şeklide gösterilmekte. Türk kelimesini Türk Devleti'nin ilk defa resmi olarak kullanılan siyasi teşekkülün Köktürk olduğu bilinmekte. Köktürkler'in ilk dönemlerinde Türk sözü bir devlet adı olarak kullanılmış iken Türk millietini ifade etmek için kullanılmaya başlanmış. MS. 585 yılında Çin 'in köktürk kağanı işbara'ya yazdığı mektupta Büyük Türk Kağanı hitap etmesi, işbara Kağan 'ın Çin İmparatoruna verdiği cevabi mektupta Türk Devleti'nin Tanrı tarafından kuruluşundan bu yana 50 yıl geçti hitapları Türk adını resmileştirmiştir. Kök-Türk yazıtlarında Türk sözü daha çok Türk Budun- Türk Milleti olduğu bilinmekte. türk adı bu dönemlerde kavm isminden ziyade siyasi mensubiyeti belirleyen bir kelime olarak görülmekte yani Türk soyuna mensup olan bütün boyları ve toplulukları ifade etmek üzere ad haline gelmiş.

✔ türk kelimesinin çoğulu arapça tetruk, tetruk minhu. türk aslı türümek fiilinden gelmekte, bu fiilden türetilmiş, kişi ve insan anlamında türük hece düşmesiyle Türk kelimesi ortaya çıkmış, Anadolu'da göçebeler de yürümekten yürük adını almışlar dır. Türk, töreli, töre sahibi, olgun kimse, güçlü, terk edilmiş, usta demirci ve deniz kıyısında oturan adam dır. Coğrafî ad olarak Turkhia (Türkiye) tabiri 6.yy bizans kaynaklarında, Orta Asya için kullanılmışt. 9.yy volga'dan Orta Asya'ya kadar olan sahaya denilir idi. Doğu Türkiye, Hazarların; Batı Türkiye ise Türk asıllı Macarların ülkesiydi. Memlukların ilk zamanlarında, Mısır'a da Türkiye deniliyordu. Selçuklular zamanında, onikinci yüzyıldan itibaren Anadolu'ya Türkiye denilmeye başlandı. Türk kelimesini Türk devletinin resmî adı olarak ilk defa 8.yy (681-745) Göktürk Devleti idi. Bilinen en eski Türk kavmi, Çinlilerin Hiong-nu dedikleri, M.Ö. 3. asrın başından itibaren tarih sahnesinde görülen Hunlar, tienşan 'ın kuzey kesimiyle batıdaki Altay Dağları, Orta Urallar ve Hazar Denizi'nin kuzey hudutları içinde kalan vadideydi. şenyu adlı hükümdarları Orhun ırmağı kıyısında idi.

Tevbe 57
Lev yecidüne melce'en ev meĞaratin : Bulsalardı birSığınak veya birMağara.
ev müddehalel le vellev ileyhi : veya birDelik mutlak girerlerdi ona.

araf 176 : ev tetrükhü, yelhes : veya türkleştirsenOnu, NefesNefeseKalır. terk etsen onu nefesNefese kalır. burada t,t,r,k تترك harfleinin tetrük okunmasında tarihi bir anektod olduğunu düşündüm. tetrük, terk kelimesinden bir harf fazla dır. bu durum onu, terk anlamından daha yakın, türkleştirmek anlamında oldurur.

Araf 172. senin Rabbin her ne zaman Âdemoğulları'nın sulblerinden onların soylarını çıkaracak olsa, onları kendileri hakkında tanıklık etmeye çağırır: "Ben sizin Rabbiniz değil miyim?" Onlar, cevaben: "Elbette!" derler, "Buna tanıklık ederiz!" 139 [Bunu, böylece hatırlatıyoruz ki] Kıyamet Günü'nde, "Doğrusu, bizim bundan haberimiz yoktu" demeyesiniz,

139 işaretinin çıklaması_Bu paragraf çok önemli bir konuyu içerdiği için, geniş izahlar gerektirir. Kötü örnekler olarak gösterilmiş olan şahsın, Allah'ın vahyi hakkında malumatı vardı ve Hakikati de bizzat tanıyordu. Bundan dolayı, haklı olarak sahip olduğu bilginin onu, bâtıl olduğunu bildiği yoldan koruması ve doğru olduğunu bildiği yola sevketmesi beklenmişti. Sonra, vahye uygun hareket etmesi icabınca Allah da onu, üstün insan mevkiine çıkartacaktı. Fakat o, dünya menfaatlerine, hırs ve rahatına yönelip çeşitli günahlara kapılarak bu behimî arzuların hırsına öyle yenik düştü ki, sonunda bütün yüce olan şeyleri bir kenara iterek tüm aklî ve ahlakî terakki yetilerini boşa harcadı. Böylece bilgisinin isteklerine uygun gözetmesi gereken bütün sınırları aştı. Hemen yanıbaşında hazır beklemekte olan Şeytan da, ahlakî zaafları nedeniyle kasden ve amden Hakk'tan yüz çevirdiğini görünce, derhal onu kendi azdırma ve saptırması altında tümüyle iradesini ve aklını yitirmiş insanların arkadaşlığına katılıncaya, onu bu dereceye düşürünceye kadar kovalar.

allah böyle bir kimseyi, hırs ile tıpkı bir köpeğe benzetmiş, köpek bu tip karakteriyle meşhur, dışarıya sarkan dili ve akan salyası, onun doymak bilmeyen oburluğunu gösterir, kendisine bir taş parçası atıldığında bile yer koklayarak o yöne doğru süratle koşar ve belki bir kemik olabilir umuduyla, onu dişler. Kendisi gibi daha birçok köpeğin doymasına yetecek bir leşe rastladığı zaman da onun bencilliği, bu son derece güçlü sahip olma hırsı açıkça ortaya çıkar ve başka hiçbir köpeği buna ortak yapmak istemez. Köpeğin diğer bir belirgin özelliği de şehvete aşırı düşkün olmasıdır. Bu yüzden iman ve bilginin kendisine telkinde bulunduğu yasakları çiğneyen dünyaperest insan işte böyle bir köpeğe benzetilmiştir. Tıpkı bir köpek gibi o da sadece midesini dolduracak ve şehvetini tatmin edecek yolların peşine düşecektir.

2- MUHAMMED ESED Araf 173. önce (biz değil,) atalarımız idi, allah'tan başkasına tanrısal nitelikler yakıştıranlar; biz sadece onların izinden yürüyen bir kuşağız; öyleyse, bâtılı ihdas edenlerin işlediklerinden dolayı bizi mi helak edeceksin? demeyesiniz.

139 işaretinin açıklaması Metnin orijinalinde, bu bölümde geçmiş zaman kipi kullanılmakta, "çıkardı", "onlara sordu" vb. Ne ki, sürekli bir tekerrür ifade ettiğinden, bu devamlılığın şimdiki zaman kipiyle ikinci bir dile aktarılması, anlatılmak istenenin anlaşılmasını oldukça kolaylaştıracak gibi geldi bize. Kur'an'a göre, Mute'âl Kudret'in varlığını sezme, algılama yatkınlığı insanda yaratılıştan (fıtrat) var olan bir hususiyettir; sonradan, kendini-beğenmişlik, nefsine-düşkünlük gibi arızî duygular eliyle ya da yoldan çıkarıcı çevresel etkilerle üzeri örtülebilir, bulandırılabilir olsa da, böyle içsel, sezgisel bir idrak imkanının varlığıdır ki, akıl sahibi her insanı Allah'ın önünde "kendi hakkında tanıklık yapma"ya yöneltmektedir. Kur'an'da sık sık görüldüğü üzere, Allah'ın "konuşması, söylemesi, ya da sorması" insanın da "cevap vermesi", gerçekte Allah'ın yaratıcı eylemini ve insanın da buna varoluşsal cevabını, tepkisini dile getirmek için kullanılan temsîlî ifadeler durumunda.

Araf 175. şeytan yetişip yakalar onu ve o da, başka niceleri gibi, vahim bir sapışla sapıp gider.
Araf 176. dileseydik, onu ayetlerimizle yüceltir, üstün kılardık: fakat o hep dünyaya sarıldı ve yalnızca kendi arzu ve heveslerinin peşinden gitti. böyle birinin durumu kışkırtılan köpeğin durumu gibidir: öyle ki, onun üzerine korkutarak varsan da dilini sarkıtıp hırlar, kendi haline bıraksan da.

Araf 177. yalanlamaya kalkan toplumun hali kötü çünkü işledikleri haksızlıklar kendilerini yıkıma götürür. 141 işaretinin açıklaması_Lafzen, "ciddî bir hataya düşen kimselerden oldu". Metnin aslında bu ayetin tamamı geçmiş zaman kipindedir; fakat ayetin açık anlamı genel bir gerçeğin ifadesi durumunda olduğu (karş. Katâde, 'İkrime ve Ebû Müslim'in beyanına dayanarak Râzî) ve bazı müfessirlerin ileri sürdüğü gibi, bilinen belirli bir kişiyi îma etmediği için, onu geniş zaman kipiyle aktarmak daha uygun geldi bize. Burada sözü edilen insan tipi, ilahî mesajı anlayan ama buna rağmen, bir sonraki ayette işaret edildiği gibi, "dünyaya fazla sarılması", yani hayata maddeci, "dünyevî" bir açıdan bakması yüzünden hakkı kabule yanaşmayan kimsedir. 27:82'deki yerden çıkarılan yaratık temsili.

142 işaretinin açıklaması_Tutum ve davranışları yalnızca dünyaya bağlı/dünyaya bağlayıcı arzularının ona fayda - zarar gösterdiği şeyler tarafından belirlendiği için, bu bölümde anlatılan insan tipi, haricî şartlar ne olursa olsun, daima aklıyla bedensel güdüleri arasındaki çatışmanın ve dolayısıyla içsel huzursuzluğun, hayalî korku ve kuruntuların kurbanı durumundadır. Bunun için de, inanmış bir kişinin inanç yoluyla eriştiği zihnî berraklıktan, ruhî dengeden yoksundur.

muhammed esed'in meal çevirisi üzüntü vericidir..
…. ''in tahmil'' ü üzerine korkutarak varsan şeklinde yorumlamış,
….''ev tetrükhü'' yü ise kendi haline bıraksan şeklinde yorumlamış.

✔ etimoloji adı altında anlattıklarının etimoloji ile ilgisi yok, "zorlama" ya da "yakıştırma" diyebileceğimiz yorumlar desek daha doğru olur. Örneğin Arapça "toprak" anlamına gelen tûrâb ile Türkçe toprak sözcüklerinin uzaktan yakından ilgisi ve kökteşliği yoktur. Ben Türkoloğum, aynı zamanda dilbilimciyim, yanlış anlama ancak köken bilgisinde, yani etimoloide sesliler (vocaller) önemsiz değil, son derece önemlidir. Uzun sesli ile kısa sesli dahi hayli önemlidir, yani Arapça uzun u ve uzun a ile olan tûrâb ile Türkçe kısa a ve kısa o ile olan toprak "benziyor işte" deyip ilişkilendirilemez. Dahası, sözcüklerin arkaik biçimlerine de bakmak gerekir, örneğin bugün Türkçede toprak dediğimiz sözcük, daha eski dönemlerde "toprak" biçiminde değildir, togurak biçimindedir, örneğin bugün Altaylılar dovurak derler, eski biçimine daha yakındır. Proto-Turkic dildeki ana kökü to- (dağılmak 2. ayrışmak)'tır ki toz, togramak (doğramak) gibi sözcük ve fiiller de bu ana köke dayanır.

etimoloji "bu ona benziyor, şu buna benziyor" demek değildir. Birbiriyle akrabalığı olmayan, Hint-Avrupa, Semitik, Turkic, Uralic dillerden gelen ve ilgisi olmayan sözleri ve fiilleri bile zaman zaman kökteş olarak işliyorsun, oysa ilgileri yok. henüz dilbilimin "emekleme" aşamasında yazılmış olan kitaplarda yanlış bilgi var. Söz gelimi tâçik sözcüğü ile Arapça tayy sözünün ilgisi bile yoktur. Bu, bugün biliniyor, ancak 1800'lerde bilinmiyordu, linguistik henüz çok yeni bir alandı çünkü o zamanlarda. Tâçik sözcüğü Ermenice telaffuzdur ve Farsçadan alınmıştır, sözcüğün aslı Eski Persçe Tâzik 'tir, anlamı (koşan, akıncı 2. yağmacı, talancı) demektir ki eski Persler bu sözü arapları tanımlamak için kullanmıştır, çünkü Araplar sürekli Sasanilere akınlar düzenleyip yağma yapıyorlardı. Hatta yine Farsça olan tâzi (koşucu) sözcüğü de Türkçede tazı (hızlı koşan bir tür köpek) olarak karşımıza çıkar. Bu sözcük Ermeniceye geçince tâçik olmuştur ve genel anlamda "Müslüman" anlamını kazanmıştır. Hatta Ermenicede bugün Türklere de Dacik derler, eski Ermenicedeki tâçik 'den kalmadır, "Müslüman" demektir aslen. Günümüzdeki Tâcik halkı ve Tâcikistan adları da aynı kökten gelir, aslen müslüman demektir, yağmacı demektir. islam'ın temeli yağma dır, Arapçası ile ğanime , Türkçeleşmişi ile "ganimet"... Kuran'daki âyetlerden birinin adı dahi Enfâl*' 'dir, çoğul yapıdaki bu sözcüğün tekil kökü, nefl - talan dır, yani içinde adı Talanlar (Enfal) olan bir kitaptır Kuran.

islam dinsel dilini Türkçe olarak anlatsa hocalar, karşımıza şöyle manzaralar çıkar, düşünsenize, "Evet sevgili boyun eğenler (Müslümanlar), ben sahibiniz (hoca < Farsça hvâce "köle sahibi") Övgün (Ahmed)... Bugün sizlerle, dinimizdeki yağma (ganimet), akın (gazve), çapul (gazâ) konularını konuşacağız. Ayrıca Talanlar (Enfâl) suresini işleyeceğiz". işte islam'ın ne olduğu bu kavramlardan bile belli, islam arap dini adı her şeyi anlatıyor, islam (boyun eğme) < teslim (boyun eğdirme) = muslim (boyun eğmiş).

eski kaynakları, eski kitapları güvenilir bulup oradaki bilgileri aktarıyorsun, ancak o kitaplardaki, özellikle etimolojik iddiaların pek çoğu yanlıştır. Bir kitabın eski olması, güvenilir olduğu anlamına gelmez, Tevrat da eski, Kuran da, bu mantıkla onlara da inanmamız gerekir... 1800'ler ve 1900'lerin başları henüz dilbilimin emekleme yıllarıdır, bu nedenle o kitaplarda geçen etimolojik iddialar ancak "yakıştırma" ya da "tahmin" hükmündedir, gerçek etimolojik bilgi değildir hiçbiri ve dahası yanlıştırlar.